Kwijl, feitjes, en een vuurdoop in Kampala.

Halloooo!

Na een zware tweede werkweek, waarin Kimberly veel heeft gefilmd, en waarin ik me bezig heb gehouden met fysiotherapie met de kindjes, is het dan toch echt tijd voor weekend! Omdat we zo veel mogelijk van het land in het begin willen zien, probeerden we een boottocht/vogelspotterij te doen over de Nijl. We kregen van Frank (een van de Belgische vrijwilligers hier) een nummer van een man die dat vorige keer erg gaaf had gedaan.

Al snel stond de afspraak, en gingen we zaterdag ochtend eerst naar Jinja voor wat boodschappen, om vervolgens met zijn drieën (Kimberly, Paulien & ik) door te reizen per boda naar Bujagali, een dorpje met een haven/dock. De weg daar naartoe was niet je-van-het, sterker nog, de slecht onderhouden betonnen weg die heuvel op en af ging, zit vol met gaten, kuilen, en miste forse stukken aan de zijkant. Dat hebben nagenoeg alle wegen hier, maar deze had dat meer dan anders. Eenmaal aangekomen bij Bujagali, belden we onze man en hij zou er binnen 5 á 10 minuutjes zijn. We wachtten bij een poort met wat aanwijzingen, vergezeld door een stuk of 7 zwarte mannen, die allemaal even gek aangekleed waren. Toen we zeiden dat we naar de ‘dock’ moesten, vertelden ze ons dat we eerst een kaartje van 3000 ush (90cent) moeten kopen, en dan een weg heuvel af lopen. In plaats van de weg te wijzen, liepen ze allemaal ‘gezellig’ met ons mee, om ons allemaal – stuk voor stuk – hun boot in te proberen te lokken. Het maakt het volk hier niet uit hoe vaak je zegt dat je al een afspraak hebt, of dat je niet van hun gediend bent, de negergroepen blijven achter je aan lopen, en doen er bijna alles aan om je handel te krijgen. Liegen dat zij degene zijn die je hebt gebeld, liegen over de plaats waar je bent (we waren schijnbaar aan de verkeerde kant van de oevers afgezet), en proberen je aan de arm mee te trekken naar de boot; bijna niets lijkt te gek. Het maakt ook niet uit welke kant je op gaat, ze blijven je gewoon achterna lopen alsof wij zo ontwetend zijn hun te geloven. Gelukkig hield Kimberly goed contact met degene aan de andere kant van de telefoon, en kwam de juiste boot aangevaren. Zo snel als het ging, waren de neger-meneren allemaal weer weg.

Hoe anders dan de mensjes aan de oever, was onze gids: rustig, vriendelijk, gastvrij. Toegegeven: hij had onze handel al, maar toch maakte deze man een prima indruk. En zo ging het boottochtje ook: op een bootje iets groter dan een roeiboot, voorzien van een motor, leidde hij ons met zijn stuurman langs de oevers, en legde van alles uit over allerlei vogels, slangen, het ontstaan van de dam, het verdwijnen van krokodillen, en allerlei aapjes! Uganda heeft een van de rijkste landen qua diversiteit van vogels, en we hebben dan ook onze ogen uit gekeken! Na twee uur en een beetje zat het er weer op, betaalden we onze man, en probeerden haast te maken voordat het gedonder in een forse plensbui zou uitbarsten. Op de weg terug naar de poort, waar de boda’s staan, stond aan de rechterkant een hele groep mensen, zeker tussen de 80 en de 100 in totaal, en op het momént dat wij daar langs liepen, draaiden ze ineens allemaal om, en liepen ze achter ons aan XD Het mocht dan onschuldig zijn, creepy was het wel! Vervolgens hadden we snel een boda geregeld richting Two Friends, een restaurant vlak bij Jinja. Die reis was in 1 woord –spectaculair- te noemen! De hemel barstte open, waardoor het pijpenstelen regende. Onze chauffeurs hadden er ook erge haast achter gezet: de 80 a 100 mensjes die voor ons liepen moesten aan de kant springen om niet door onze toeterende boda-chauffeur omver gereden te worden, die op volle snelheid de reis voltrok. De combinatie van de gekke chauffeur, de heftige regenval en het gruwelijk slechte wegdek maakten de rit eerder angstaanjagend dan prettig :P Two Friends was overigens erg relaxed. Het was te zien dat dit een stuk toeristischer was: de bediening was aardig, en het eten was goed.

De dag er op gingen Kimberly en ik even naar King Fisher, het ‘luxe resort’ waar we eerder al over hebben geschreven! Door de week eten we namelijk alleen maar groenten (met name bonen), en puree aangemaakt van maismeel. Bij King Fisher is het rustig omdat er niet zo veel kinderen om ons heen zijn, en we kunnen daar wat aansterken met het eten. Als we dat niet doen zouden we veel te weinig verschillende voedingsstoffen binnen krijgen, en zouden we veel te zwak worden voor alle gekke dingen die ons lichaam hier te verduren krijgt! En het eten is er daarnaast natuurlijk ook erg lekker XD
.
Op dinsdag de 1e van april hadden we met Suzan en Zenon afgesproken om mee te gaan naar Kampala. Zij moesten nog wat papieren regelen bij het hoge gerechtshof, en intussen zouden wij op Elias letten, de kleinste van hun 3 kinderen van 6 maanden oud. Nadat we kort hadden geslapen, en om 5 ‘s ochtends uur klaar stonden om te vertrekken. Rond 9 uur waren we er, (fout) geparkeerd op een parkeerplaatsje met beheerder en wel. Zenon gaf ons de sleutel van de auto en de baby, en ging snel naar de afspraak. En werkelijk de MINUUT nadat hun weg waren, kwam de parkeerwachter naar ons toe dat de auto verzet moest worden, omdat hij andere auto’s blokkeerde. Iets waar ik totaaaaal geen zin in heb, omdat ik mijn rijbewijs niet om heb laten zetten tot internationaal rijbewijs, mijn NL rijbewijs niet eens bij had, nog nooit met zo’n krakkemikkig busje had gereden, en het stuur rechts zat! Zo goed en kwaad als het ging, kregen we hem in de overvolle en te krappe parkeerplaats verzet. Rap gingen we op weg naar Brood, een NL koffie en broodplekje waar we konden ontbijten. We waren de straat nog niet uit, of de parkeer-meneer tikte ons aan dat de auto verzet moest worden. Hij drong er op aan dat we hem de sleutel konden geven, en dat hij het wel zou regelen, maar hier werkten wij natuurlijk niet aan mee! We vertelden maar simpelweg dat we de sleutel niet hadden, dat die bij Zenon was, en liepen door.

Eenmaal bij Brood fatsoenlijk en wel aangekomen, werden we door Zenon gebeld dat ze hem hadden gevonden en de auto moest verzetten. Hierop liep ik in mijn eentje een paar straten door, op zoek naar de parkeerplek; iets waar ik niet per se vrolijk mee was omdat Kampala niet bekend staat als de meest veilige stad ter wereld. Uiteindelijk kreeg ik Zenon en de parkeerplaats gevonden (was nogal zoeken omdat alles op elkaar lijkt). Fijn werd het er niet op: die parkeer-meneer werd woedend dat ik de sleutels had; en had eerder de neiging me aan te vliegen dan me de zaak af te laten handelen.

Uiteindelijk stond de auto goed en wel, was de Zenon net op tijd voor de zitting, en kon ik me bij Kimberly en Elias voegen voor ontbijt. Elias is een lieve baby, maar hij miste natuurlijk zijn moeder en vader, en moest daardoor soms echt ontzettend huilen! Gecombineerd met het feit dat Brood aan de hoofdstraat in Kampala zit - verreweg de meest hectische stad waar ik ooit ben geweest!- waar iedereen daar gilt, toetert en met zijn groot licht flitst, maakte onze eerste fatsoenlijke ontmoeting met Kampala een ware vuurdoop! Een aantal uur hebben we in deze hectiek gewacht, de baby eten gegeven, wat gesust, op zijn beurt kotste hij Kimberly onder, en met hem rondgelopen in het tentje tot ze terug waren. Toen Suzan en Zenon dan eenmaal bij ons waren, gingen we naar een winkelcentrum , vlak bij het nationaal theater waar we ’s avonds de premiére van ‘the counseler’ zouden kijken. Kimberly voelde zich hier he-le-maal thuis (in de mall dus), met name in de boekenwinkel!

Op deze plek was het gelukkig ook rustig, en konden we alle stress even van ons afgooien; blijkbaar was de input van die dag, het aantal impulsen ons erg veel ! XD In dat winkelcentrum hadden we ook afgesproken met Paulien, Frank en Leen, die ook mee naar de film gingen ’s avonds.
’s Avonds gingen we naar ‘the counseler’, een film geproduceerd door een vriend van Zenon. Deze premiére vond plaats in het nationaal theater, een gebouw dat net als bijna alle andere gebouwen in Kampala is gemaakt van beton. Een rode loper bevestigde de status van de avond. Het was mooi om te zien hoe dit soort dingen in Uganda gaan. Er is dan een rode loper, die de sjiek-heid van de avond bevestigd. Toen we binnekwamen stonden er twee tafels vol gezet met plastic bekertjes limonade, en plastic bordjes koekjes XD De halfvolle zaal, welke het meest gevuld werd door de 3e rangs acteurs die er in speelden, werd eerst vermaakt door een man die wat aan elkaar sprak, wat mensen op het podium riep om een ‘counseler-gesprek’ te acteren, een Kampaalse rappert, en een –erg goede- saxofonist. Toen was het moment dan toch écht daar, en werd de film zonder verhaallijn, zonder een goede opbouw, middenstuk en eind, geopend op windows media player op het witte doek. Achteraf was er ruimte voor vragen, maar toen zijn we maar snel gegaan! De rit was namelijk nog 3 uur, door halve files en over onverlichte slecht onderhouden half betonnen wegen… Al met al was dat een spannende dag met héél veel indrukken!

Op vrijdag vertrokken we wederom richting Kampala. “s Ochtends vertrokken we om 8 uur, en rond 11 uur waren we al bij de Lugogo mall! Kimberly wilde hier graag naar toe, en kon zich dan ook flink te goed doen aan de grote winkels die daar gevestigd zijn! Daarna gingen we naar het nationale museum en naar Khadaffis Moskee. Ondanks dat Khadaffi geen fijne meneer was, zag de moskee er piekfijn uit. ONTZETTEND groot, het kan namelijk in totaal 30.000 mensen tegelijk plaats bieden. Alles daar is mooi afgewerkt, heeft een open karakter, en is een combinatie van Europese, Midden oosterse en Afrikaanse sferen. De véél te grote minaret bood een schitterend uitzicht over de mega-stad Kampala^^; maar ondanks dat het allemaal zo mooi is, hebben wij nog nooit zo afgestoken tegenover onze omgeving als toen. Kim, Paulien en ik waren de enige blanken tussen de 30.000 negers die na het middaggebed de moskee verliezen. Onze westerse kledingdracht met korte mouwen en korte broeken, gemengd met onze andere geloofsovertuiging, maakte dat we ons niet helemaal thuis voelden daar! Gelukkig werden de dames voor de tour gehuld in een Burka, zodat ze niet meer zo opvielen ^^ Ik als man hoefde me natuurlijk totaal niet aan te passen XD

Hierna was het intussen tijd om richting Red-chili’s te gaan, onze verblijfplek net buiten de stad. Wanneer het donker is kun je beter niet meer in de stad zijn, dus haalden we snel een Boda aan (brommertaxi)! De tour daar naartoe was werkelijk waar FAN-TAS-TISCH. Alle hectiek van de de straten, de ongeregeldheid van het verkeer, en wetteloosheid van de bestuurders; en dat terwijl je bij zo eenzelfde gek achterop zit die er alles aan doet om maar zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te zijn! Met name Kimberly en ik waren uitzinnig bij aankomst! Red chili’s was een aanrader van onze vrienden, en was echt bizar luxe. Tim vond het iets té luxe.

Na een nachtje goed te hebben geslapen, gingen we vlug per boda naar Kasubi’s tombs, de koningsgraven. Helaas waren ze die aan het verbouwen waardoor we er toch maar van afzagen. Al lopend door een buitenwijk van de stad kwamen we aan bij de Namirembre Kathedral, een van de grootste en mooiste kathedralen van Kampala, boven op een heuvel. Een van de monniken gaf ons een tour door de kerk, vertelde over de geschiedenis en over het belang van de kerk; en vroeg uiteraard een donatie. Deze kerk had dan ook wel een echte geschiedenis. Een keer vernield, een keer verbrand, en nog een keer om een andere reden verwoest. Dit was een redelijk ‘standaard’ kerk.

De Miracle Centre Kathedral was heel andere koek. Deze was vrij nieuw, en was vooral een gigantische open ruimte, iets wat in niets leek op een normale kerk. Uiteindelijk gingen we via Kabaka’s palace per hectische boda terug naar de het centrum, naar de Old Taxi place. Hier staan hónderden taxi’s klaar voor vertrek. Allemaal onmogelijk geparkeerd in té kleine plekjes, compleet vol deuken, gaten en scheuren omdat er daar tussen alle honderden taxi’s en honderden mensen gewoon niet te rijden valt. Hiermee zat het laatste stukje Kampala er al weer op, en vertrokken we per bus terug naar ons vertrouwde Jinja!

Deze zondag hadden we namelijk al vroeg afgesproken met Auntie Josephine. We zouden samen met haar naar haar kerk gaan, en vervolgens bij haar lunchen! Om half 8 vertrokken we hier trouw richting de hoofdstraat van Buzika voor een Boda, maar de heftige regenval had de wegen onbegaanbaar gemaakt! De zandwegen hier stellen geen zak voor, en omdat het water hier een nare bacterie bevat kun je er niet enkels diep doorheen lopen… Uiteindelijk is het gelukt, en kwamen we bij Josephine aan. Na een half uur te hebben gelopen naar haar kerk, bleek de kerk –uiteraard- vol met stereotyperingen: zondig je, dan ga je naar de hel. Wij zijn allemaal zondaars, flink wat blije en vrolijke muziek, en homosexueel zijn is een doodzonde. Ook al richt de kerk zich met name op sodomie, en doet het alsof dat een synoniem is voor homosexualiteit, wordt het ab-so-luut niet getolereerd. Alle mensen van verre landen zijn dan ook gek; want die accepteren het. Voor de rest was het wel fantastisch om mee te maken, weer iets heel anders!

Na een goede lunch bij Josephine, haar man en haar 6 kinderen kregen we ook nog een ‘welkomst dans /lied’! Tevreden kijken Kimberly en ik terug op deze fantastische dagen, die echt GRU-WE-LIJK hectisch waren. Gelukkig zijn we nu weer thuis bij ons mooie home sweet home ^^ We missen jullie allemaal en we hopen jullie allemaal snel weer te mogen zien!

Liefs, Tim en Kimberly :D