De laatste maand in Afrikaaaa

Hoi allemaal, maak je klaar voor een lang verslag!

Er is weer een tijd voorbij en we hebben weer wat meegemaakt, hoor. Drie weken geleden zijn we een paar dagen naar Sipi Falls gegaan. Dit zijn watervallen in het oosten van het land, die ontzettend mooi schenen te zijn - dit hoorden we althans van huisgenootjes. Vrijdag ochtend vertrokken we vanaf Jinja, en het leuke was dat er twee andere muzungus in ons busje zaten! Twee Engelse studenten die ook naar Sipi Falls gingen. Met hun hebben we dan ook het hele weekend opgetrokken, gezellig!

Aan het einde van de reis per matatu werd ons opeens vriendelijk verzocht om uit te stappen, omdat het busje niet verder zou rijden. Helaas waren de Sipi Falls nog nergens te bekennen.. Ach ja, this is Africa ;). Gelukkig had de buschauffeur de oplossing: We zouden gewoon met een auto meerijden die ook die kant op ging. Zo goed als het kan hebben we ons in de auto gepropt, want die was namelijk nogal volgeladen. Ach, je zat eventjes met je knieen tegen je oren aan gedrukt, maar na een paar minuutjes waren we dan eindelijk bij onze bestemming. We sliepen bij Crows Nest, een hostelletje op een prachtige plek: boven op een berg met uitzicht op alle Sipi watervallen!

Die avond aten we nog een heerlijk stoofpotje van Ugandese koetjes, en geitjes en gingen we vroeg naar bed. De volgende ochtend stond er namelijk een hike op de planning van ongeveer 4 a 5 uur. De wandeling was erg pittig (voor mij althans) omdat er veel steile hellingen waren. Ik was in ieder geval binnen de kortste keren buiten adem. Gelukkig maakte het uitzicht alles goed: Prachtige landschappen, echte Afrikaanse hutjes gemaakt van poep, klei en bananenbladeren, en natuurlijk de watervallen! We zijn langs alledrie de watervallen gelopen en de een was nog indrukwekkender dan de ander. Ook hebben we een tijdje boven op een berg gezeten, waar we uitzicht hadden over heel Uganda (zo leek het althans, haha). Prachtig! De natuur is hier super groen, de Afrikanen die we tegenkwamen waren ontzettend vriendelijk, de kindjes riepen natuurlijk overal 'Muzungu bye!' en het was erg bijzonder om hun poephutjes te zien. Ook zagen we een aantal Afrikaanse diertjes zoals een kameleon en natuurlijk de koeien die hier overal rondlopen.

Bij de laatste waterval had onze gids een leuke verassing voor ons: We konden hier gaan 'douchen' als we wilden! Natuurlijk zeiden we daar geen nee tegen, want hoe gaaf is het om onder een Afrikaanse waterval te gaan staan? Het water was ijs- en ijskoud, maar dat was natuurlijk wel lekker na uren te hebben gelopen in de hete zon. Ik kan wel zeggen dat dit een van de gaafste dingen is die ik ooit heb gedaan! Die avond sloten we het weekend af met een prachtige zonsondergang boven op de berg. Errrrrg romantisch en natuurlijk ook heel mooi om te zien ;). De volgende dag kwamen we na een lange matatu-rit weer aan in Jinja. We hebben een prachtig weekend gehad!

Het weekend erna hadden we nog een gezellige barbeque bij Remco en Joanne. Dit zijn twee Nederlanders die samen met hun kinderen naar Uganda zijn verhuisd om bij Home Sweet Home aan de slag te gaan. Samen met de andere vrijwilligers hebben we lekker gegeten en gedronken. In Uganda doe je zoals Ugandezen doen: je koopt een hele kip, slacht hem, en gooit hem op de barbeque! Een van de vrijwilligers (Frank) is hier erg handig in, en heeft Tim uitgelegd en geleerd hoe je een kip moet slachten ^^ Tim is nog nooooit zo mannelijk geweest!

Vorige week maandag was het dan zover, we gingen ‘op vakantie in eigen land’, zoals ik het even noem! We werden in de namiddag opgehaald door Dirk, een Belg die al tien jaar in Uganda woont. We kwamen via een andere vrijwilliger te weten dat hij in zijn vrije tijd tripjes plant voor toeristen en hun rondrijdt door het land. Hij had toevallig al een trip gepland staan en vond het geen probleem als we meegingen, in ruil voor wat geld voor benzine en zijn accomodatie/eten en drinken. Prima!

Maandag avond hebben we een nachtje geslapen in Entebbe, omdat Dirk ‘s avonds twee Belgen moest ophalen van het vliegveld. Dinsdag was het dan zover en vertrokken we echt naar Lake Bunyoni. Het was een lange zit: 8 uur lang in een mini-busje! Gelukkig had Tim onderweg het briljante idee om een ananas te kopen; deze hebben we dan ook lekker langs de kant van de weg opgesmikkeld. Eenmaal aangekomen bij Lake Bunyoni keken we onze ogen uit: wat een prachtige plek! Hoog in de bergen hadden we prachtig uitzicht, de natuur was ontzettend groen en het meer glinsterde ons tegemoet. Na een nachtje slapen besloten we de volgende ochtend (woensdag) een ‘hike’ te doen naar een hotel boven op een berg. Schijnbaar had je vanaf daar het beste uitzicht! Mijn uithoudingsvermogen werd weer eens grondig getest, want het was flink steil. Gelukkig werden we aan het eind getrakteerd op een adembenemend uitzicht. We hebben hier zeker drie uur op het terras gezeten, lekker koffie drinken en lunchen.

Die middag hebben we een kano gehuurd en gingen we het meer op. De kano was in feite gewoon een uitgeholde boomstam. Het eerste halfuur ging lachwekkend slecht, aangezien we vooral rondjes bleven draaien. Zo kwamen we natuurlijk geen steek verder! Maar, toen ik eenmaal had besloten de peddel neer te leggen ging het wonderbaarlijk goed. Tim besloot toen dat ik maar niks meer moest doen; hij zou wel gaan roeien! Geen probleem natuurlijk. De rest van het tochtje heb ik lekker liggend in de kano doorgebracht, haha. En ‘ ineens’ gin de kano niet meer in rondjes, maar gewoon de kant op die Tim wilde ^^ Hij deed het goed!

De volgende dag (donderdag) zijn we richting Kisoro vertrokken. Via het hotel hadden we een taxi geregeld (waarschijnlijk gewoon een vriend van de manager die zo vaker wat bijverdiend). Dit was me het ritje wel, zeg! Het eerste uur zaten we verstijfd op de stoel, aangezien we langs diepe afgronden reden en Ugandezen er nou niet echt om bekend staan dat ze langzaam rijden. Toen we na drie uur aankwamen in Kisoro waren we dan ook in staat om de grond onder onze voeten te kussen! Jammer genoeg ben ik de rest van de dag niet lekker geweest, waardoor we alleen wat koffie hebben gedronken.

De volgende dag, vrijdag, ging het al een stuk beter en vertrokken we ‘s ochtends vroeg naar een platform waar je uitzicht had op Rwanda en Congo. Helaas was de weg er naar toe alweer een beproeving; zou er nog een tijd komen dat we comfortabel kunnen reizen in Uganda? De weg werd namelijk ‘gerenoveerd’. Dit hield in dat de overheid hopen en hopen aarde op de weg had gegooid, pakweg een meter van elkaar vandaan. Later moeten ze dan terug komen met een machine om die hopen plat te walsen, zodat het weer een egale weg wordt. Helaas was die walser nog niet langsgekomen, waardoor wij een half uur lang (!!!) om de drie seconden een meter de lucht in vlogen. Dit is niét overdreven; misselijk dat we waren aan het eind van de rit! Ik heb zelf dan ook weinig meegekregen van het mooie uitzicht op het platform. Gelukkig heeft Tim prachtige fotos kunnen maken en hebben we in ieder geval gezien waar Rwanda en Congo liggen. En tja, toen begon de weg terug weer….

‘s Middags hadden we meer geluk, want Dirk kwam samen met de twee Belgen naar Kisoro. Zij waren ná Lake Bunyoni namelijk doorgereden naar een national park om gorillas te tracken. Ons budget was niet toereikend genoeg daarvoor (we hebben tenslotte nog drie maanden te gaan in Nepal), vandaar dat wij gelijk zijn doorgegaan naar Kisoro. Dirk heeft ons die middag meegenomen naar de Batwa Village. Dit is een pygmeeëndorp vlak bij Kisoro. De mensen die hier leven zijn in feite een soort zigeuners: lang geleden zijn ze van hun terrein afgetrapt door de overheid, waarvoor ze nooit compensatie hebben gekregen. Eigenlijk waren het ook erg kleine mensen, maar doordat ze zich hebben voortgeplant met ‘normale’ mensen viel het nu wel mee. Alsnog leken wij lange Nederlanders reuzen naast deze mensen! De Batwa’s wonen letterlijk in hutjes op de hei. Nergens in de wijde omgeving is iets te bekennen behalve deze hutjes, gemaakt van takken, plastic afval en oude lappen. Ze kunnen niet werken en de kinderen kunnen niet naar school door geld gebrek. Toen wij aankwamen, werden we neergezet op een aantal stenen en voerden ze een paar dansjes voor ons op. Er werd gezongen, geklapt, gelachen, gesprongen, gedanst… De muziekinstrumenten werden ook uit de kast gehaald en zelfs de kinderen deden mee. Hierna werd er natuurlijk om geld gevraagd. Tim en ik legden samen met de Belgen wat in, maar wat kregen we te horen van de leider van de Batwa Village? “Not enough, more!”. Dit was voor mij best wel een domper, wees blij met wat je krijgt zou ik denken! Over het algemeen kreeg ik een naar gevoel van dit ‘dorpje’; ik voelde me een beetje een ramptoerist. Alsnog was het erg indrukwekkend om te zien en we zijn dan ook blij dat we het mee hebben mogen maken.

De volgende dag, zaterdag, begon al vroeg voor ons, want de hadden de postbus naar Kampala, die om 05:30 uur ‘s ochtends vertrok. Deze grote bus brengt de post rond, zoals je waarschijnlijk al had verwacht, en neemt tegelijkertijd passagiers mee. Voor slechts 10 euro hebben we 9 uur lans in een bus gezeten die ons kriskras door het land heeft gebracht. Het was die dag nog te laat om naar Jinja te gaan, dus hebben we een nachtje doorgebracht in het oude vertrouwde Red Chillis hotel in Kampala. Tim was die avond erg gelukkig, want zo kon hij de wedstrijd Nederland-Ghana toch nog zien in de bar van het hotel.

De volgende dag zijn we weer heelhuids aangekomen bij Home Sweet Home. Toch lekker om weer ‘thuis’ te zijn na zo een weekje weg! We hebben genoten van een fantastische vakantie, maar nu zijn de laatste weken Uganda toch echt aangebroken. We willen nog een aantal dingen doen, zoals eten bij een paar van de medewerksters, naar de Source of the nile en nog één keer zwemmen bij King Fisher. Hopelijk lukt dat nog allemaal! Volgende week vrijdag vertrekken we naar een hostel in Entebbe, om dan zaterdagmiddag naar Nepal te vliegen. Het volgende avontuur… We hebben er zin in!

Heeeeel veel liefs en knuffels van de Muzungus Kimberly en Tim