Visite!

VOOR DE ZEKERHEID: HET NEDERLANDSE VERSLAG STAAT ONDER DE ENGELSE VERSIE !
Even doorscrollen dus en dan zie je het Nederlandse verslag!!!


Hellooooooo boys&girls, friends and family, colleagues and associates!

It is time again for a new update of our trip and journey throughout the world^^ And because we have some foreign friends which we promised we would send an update in English, here it is for all of you to read!

Last couple of weeks we have had some interesting visitors! My dad and his girlfriend joined us here in Nepal to see what we are up to. They joined a tour with a group of people, first through India, and after that the journey would bring them here, to Kathmandu. And so it was! On Saturday the 2nd of August they landed on Tribhuvan International Airport, which is the international airport of Kathmandu. Strangely enough we didn't hear from them for a couple of hours, leaving us to wonder if something went wrong with the visa or at costums. Finally, Kimberly decided to call their phone, and what figures: they were sitting in their hotel room for over an hour already! The Dutch phone companies don't operate properly in Nepal, and they couldn't reach us. They tried to contact us on facebook, but since our electricity was out -again-, we couldn't check the internet! As soon as we got them on the phone (us calling them worked somehow), we were set to meet with them again.

It was strange to see familiar faces after over four and a half months. For too long Kimberly and I have been gone without any 'real' contact with friends or family, and having them here was a relief for both of us (not that we are bored of each other of course, but still). As soon as possible we were on our way to the centre of Thamel, Kathmandu's touristic centre where we were settling for a good cup of coffee to talk things over. And as it shows: we had A LOT to discuss! The last few days were a good way of retracing our steps, thinking about what we did, who we met, what we saw and all the things we have done- as well as doing all those things with and for the kids, as well as going the sight seeing. To make our company feel at home, we made a welcoming package which included maps of Kathmandu and Nepal, figurines of divine creatures, (language)books of Nepal, candles for the power-outages and many more. The most important one was our spare cell-phone with a Nepali card. Since the Dutch telephone companies fail to help us, this was very convenient!

After good coffee, we walked through Thamel, showed where we hang out, walk a lot, do grocery shopping, go out for dinner, etcetera etcetera. During dinner (and all the days that followed) we talked more and more about Nepal, Uganda and what we came to face. Kimberly and I were clearly eager to tell everything :P

Normally, my dad and his girlfriend would travel Kathmandu with their tourgroup; but since we are way more awesome, we showed them all the big spots of the city, which you HAVE to see if you are here. Besides that, they would also have a tourguide which they would miss out on! Luckily, Kimberly took up the challenge and spent hours on the internet looking for viable information to pass on to her 'group', and a lovely job she did! She acted like a real tour-guide xD. The first day was fully packed, first with a visit at our home at yellow house, showing our pictures and movies and to tell the stories that go with them. We told everything about the children, who they were and why, and about the daily life at HSH with our jobs and such. Then, we went to Swayambunath, better known as the monkey temple. This is a divine prayer place (stupa) on top of a hill. It is said that one of the holy gods found a big crystal at the lake which is now the Kathmandu Valley, and he wanted to protect it by hiding it under a stupa. This temple, is the holiest place on earth for Buddhists, for example: equivalent to Mekkah for Muslim people. After wondering around up the hill and having lunch in Thamel we took a stroll over the Kathmandu Durbar Square. Durbar means Royal Palace, and this shows: the square is completely packed with holy temples, pagoda rooftops, the finest woodcarvings and as it were: a LIVING GODDES. Strange unknown man have unknown reason to pick a girl to be put in a house and be known as a 'living goddes' until she is too unholy (read: menstruating). So, in short, there is a building housing a little girl of about 14 years old and has no saying in the matter. Strange right?

After this, there was still enough time to go to Pashupatinath, a Hindu place used for sacrificing (fruit, flowers, candles and such), worshiping and cremating. This place is unbelievably big, has massive amounts of stupas and amazing statues. The Bagmathi river runs through this holy place, and before crossing the bridge are some spots for ritual cleaning of the body. Here they wash the hands, feet and face of the body with the -rather disgustingly dirty- water. They hang flowers around the neck and do a whole set of rituals.

Then they bring the body to the other side of the bridge, down stream, where the body is cremated. They pile up logs of wood, lay the body on there, then cover it with cloths and wet hay for smoke. They burn fires around the body, and walk around the body in a clockwise manner as is subscribed by their culture. After a while, rituals are done, and they lit the fire. Even though this is a terrible thing to watch: a body getting burned out in the open, seeing all the people around it cry of the top of their lungs, this is normal to watch: the place is packed with Nepali people overviewing the site. Also, even though the people are crying, they are also celebrating the fact that their relative goes to a better place.

The next day, monday, was a special day! My father and Jorita treated us with a special gift: a Mt. Everest Flight! It took them some effort to arrange this, and unfortunately Kim and I were not in the same plane as they were, but the flight itself was amazing! You're flying in a small airplane (with Buddha air XD) with about 20 people, each of them having their own window. You take of at Kathmandu, and then fly towards Mt. Everest, where you have a spectacular view of 'the top of the world' and about 7 other mountains who are ranked in the top 10 highest mountains in the world! Words lack the beauty to describe the view.

After this, we had another thing planned which we were looking forward to A LOT. Our visitors, their tour guide and two people of their tourgroup joined us to visit LangTang Children Home- the orphanage and daycare where we work. Gladly we showed what we do for work, what our aims are, how LTCH exists, what their goals are and why it is so necessary that these types of companies exist. Because of our -small- experience, we talked about this daycare and compared it with orphanage we worked at in Uganda. How the children are treated by society, why it is as such and what the differences are. Janak, the caretaker of the place, was very kind to have us as guests. A family member of his died quite recently, but he was too kind and took time to show them the house. The feeling to finally share what we are doing and what we are doing it for was quite satisfying. Of course, we are not doing it to show or brag, but it was just nice to share what we do!

In the afternoon we went to Bouddhanath, a place Kimberly and I also didn't visit yet. Bouddhanath is placed in the 'Bouddha' area, which is famous for the Tibetians living there. When China annexed Tibet, a lot of Tibetians fled and sought comfort in Kathmandu- apparently all of them went to the same neighbourhood. The place to visit is also a 'Stupa', known to be the biggest of Nepal, and even (one of the) biggest in the world! Hundreds and hundreds of people walk around the gigantic stupa at the same time, some of them 8 times in a row. To us this was amazing enough, adding to the fact that none of the places we visit in Nepal are really 'touristic'. All the shrines, holy places and temples are actually used daily, and are roamed and maintained by monks, traditionally clothed in bordeaux red and orange cloths. Most of the people here believe that a finger of Buddha himself lies underneath this stupa, but we are a quite uncertain of that :P

The following days were as usual: my dad and Jorita went with their group on tour through Nepal to visit Chitwan and Bakthapur, which gave us time to work! Because we missed a few days, we also worked on the weekend days (this is not obliged, but we thought it was nice to do so).

Last saturday, we were accompanied by our relatives yet again! They booked a couple of extra days to spend time with us while the group went back home. On these days we tried to visit Royal Palace museum, but Sunday and Tuesday were holidays, it was closed. To bad, because this building houses different artefacts of the former king and still has evidence (read bullet holes) of the slaughter by the crown prince. In stead we visited a mall, drank some coffee and checked out the Garden of Dreams. These gardens are probably the only place where you might find some peace and quietness in this city. It is not too big, but is green, not too crowdie, no noise and the food is delicious. Without arguing, one thing needs to be done when visiting a foreign country: souvenir shopping! After that, a couple of satisfying drinks were consumed in the Hard Rock cafe.

Monday was a special day, also for Kimberly and me. As said above, Sunday and Monday were holidays. Sunday gave honour to the siblings, and Monday was the day of the... COW! Cheerfully we joined the massive crowds strolling the streets dressed up as cows, young girls with moustaches and holy monks. Everywhere you looked where happy people giving away food and candy, cheerful music and dressed up children. This all regrouped at the Durbar Square, where a massive crowd blocked the square. Everywhere you looked, people were offering candles, bananas, pictures, coloured powder; people were praying, singing and dancing. It was truly amazing. That night- the last night of our company in Nepal-, we went to Bouddhanath to get a nice view on a rooftop. Even in the evening people with big traditional masks danced and sung around the stupa. The rooftop view was perfect, and the beer tasted very good as we talked about Nepal and India and what they liked most.

On Tuesday Kim and I went to work while they packed their bags. They came to drink a cup of tea in LTCH, after which we went to Thamel to have lunch and say goodbye.

And now we are alone, again. It feels strange and somehow uncomfortable to know that there is no relative nearby- again. But, as before, this feeling soothes down quickly as we are used to it by now. And it isn't even long until we get back home anyway! With the must-do visit in Chitwan (national park), and our idea to travel out west to see the country, time is short while there is so much to do! Kimberly is working hard to fix the promotional video for LTCH, and I am working hard to instruct the caretakers and employees on how to do exercises and handle disabled children. While this is our top priority, we are also trying to get a definite structure in the daycare: making sure everything is done as it should, all the items on the daytime schedule are met, exercises are done as much as they should, every child gets as much attention as any other, etcetera etctera!

So, in short: we had a great time, and now we are back at our jobs trying to do as much as possible in the short amount of time left! We have been very-very busy for long, and now we keep going to give as much as we can.

Yours truly from Nepal,

Tim and Kimberly!



NEDERLANDSE VERSIE!




Halloooooooooo Jongens&meisjes, vrienden en familie, collega's en kennissen!

Het is weer tijd voor een nieuwe update van onze trip en reis door de wereld^^ En omdat we wat buitenlandse vrienden hebben stond hij hierboven in het Engels, maarrrrrr, natuurlijk ook een Nederlandse versie voor de goude oude Nederlanders!

De laatste paar weken hebben we leuk bezoek gehad! Mijn vader en zijn vriendin hebben ons hier de afgelopen tijd vergezeld in Kathmandu om ons te zien en om te kijken waar we mee bezig zijn. Ze hebben zich aangesloten bij een reisorganisatie die eerst een reis maakte door India en hun vervolgens hier zou brengen. En zo ging het! Op zaterdag 2 augustus landden ze op Tribhuvan International Airport, het internationale vliegveld van Kathmandu. Gek genoeg hoorden we niets van ze voor een aantal uur, waardoor we ons afvroegen of er iets mis was gegaan met het visum of met de douane. Uiteindelijk besloot Kimberly te bellen, en wat bleek? Ze zaten al een uur op hun hotelkamer! De Nederlandse telefoon maatschappijen werkt klaarblijkelijk niet goed hier in Nepal waardoor ze ons niet konden bereiken. Ze hebben ons een bericht gestuurd via facebook maar omdat onze stroom weer niet werkte, en dus het internet ook niet, konden we niets ontvangen! Zodra Kimberly ze aan de telefoon had (wij konden hun dus schijnbaar wel bellen), waren we er klaar voor om ze te ontmoeten!

Het was gek om zulke bekende gezichten te zien na vier en een halve maand... Al een behoorlijke tijd zijn Kimberly en ik weg zonder 'echt' contact met onze familie en vrienden, en om hun dan hier te hebben was een soort opluchting voor ons beiden (niet dat Kimberly en ik elkaar saai vinden natuurlijk, maar toch). Zo snel mogelijk gingen we op weg naar naar Thamel, de toeristische wijk waar we er eens goed voor gingen zitten: want zoals je al kunt verwachten, hadden we VEEL te bespreken! De laatste paar dagen waren voor ons een goede manier om eens terug te blikken op de dingen die we hebben gedaan, hebben gezien, wie we hebben leren kennen, alles wat we met en voor de kindjes hebben gedaan en natuurlijk ook de tripjes in de weekenden! Om ons gezelschap zich thuis te laten voelen, hebben we een welkomstpakketje gemaakt met daar in kaarten van Nepal en Kathmandu, beeldjes van godheden, (vertaal)boeken, kaarsen voor als de stroom uit valt en nog veel meer! Het belangrijkste was dat we ons reserve mobieltje hadden voorzien van een Nepalese simkaart en die in het pakketje hadden gestopt. Zo konden we goedkoop bellen en aangezien de Nederlandse telefoon maatschappij faalde, kwam dit erg goed uit!

Na een goed bakkie koffie zijn we door Thamel gelopen om te laten zien waar we vaak zitten, soms eten, boodschappen doen, relaxen, etcetera! Tijdens het avondeten (en alle dagen die daarop volgden) vertelden we meer en meer over Nepal, Uganda en waar we tegen aan liepen. Kimberly en ik waren duidelijk gretig om alles te vertellen :P

Normaal gesproken zouden mijn vader en Jorita door Kathmandu reizen met hun tourgroep; maar aangezien wij veel cooler en wreder zijn, hebben wij hun alle grote plekken van de stad laten zien die je gezien MOET hebben als je hier bent! Daarnaast zouden ze normaal gesproken ook een tourguide hebben welke ze alles uit zou leggen en nu door ons moeten missen! Gelukkig nam Kimberly de uitdaging aan en heeft ze uren op het internet gespendeerd om alle nodige informatie te vinden om aan 'haar groep' te vertellen; en wat een beeldige tourguide was ze!

De eerste hele dag was druk bezet met een eerste bezoek ons thuis, in Yellow house. Hier lieten we de foto's van Uganda zien en alle filmpjes die we hebben gemaakt, samen met alle verhalen die we er bij te vertellen hadden natuurlijk! We hebben uitgelegd wie welk kind is, hoe ze waren en hoe het er aan toe gaat in HSH, samen met ons werk natuurlijk. Daarna brachten we een bezoek aan Swayambunath, beter bekend als de Monky-temple/apentempel. Dit is een goddelijke bidplaats (hier stupa genoemd) boven op een grote heuvel. Ze zeggen dat een van de godheden een immens groot kristal vond in een meer dat nu de Kathmandu Vallei is. Hij wilde dit beschermen door het onder een stupa te plaatsen. Deze temple is nu de heiligste plek ter wereld voor Buddhisten. Als voorbeeld: dit is net zo belangrijk voor Buddhisten als dat Mekkah belangrijk is voor Moslims. Na een tijdje rond te hebben gelopen op de heuvel en daarna te hebben geluncht in Thamel, hebben we een wandeling gemaakt over Durbar Square. Durbar betekent letterlijk Koninklijk Paleis en dit is te zien! Het plein is totaal bezet met heilige tempels, pagode dakjes, het mooiste houtsnijwerk en als het ware: een LEVENDE GODIN. Gekke onbekende maar oude mannen hebben onbekende redenen om een meisje uit te kiezen, die vervolgens in een huis te plaatsen en bekend te maken als 'levende godin'. Ze blijft een levende godin totdat ze onheilig wordt (lees: menstrueert). Dus, in het kort: er is hier een gebouw met een klein meisje er in van ongeveer 14 jaar oud die totaal geen zeggenschap heeft in het feit dat ze daar zit. Gek hè?

Na het plein was er nog genoeg tijd om naar Pashupatinath te gaan, een Hindoe plaats die gebruikt wordt voor offeringen (fruit, bloemen, kaarsen en dergelijke), godsverering en crematie. Deze plaats is ongelooflijk groot, heeft oneindig veel stupa's en schitterende beelden. De Bagmathi rivier loopt door deze heilige plaats heen, op de plaats net voordat hij onder de brug door loopt zijn plaatsen om lijken ritueel te wassen. Hier wassen ze de handen, voeten en het gezicht van het lichaam met het -behoorlijk smerige vatsige- water. Ze hangen bloemen om de nek en doen een hele reeks aan rituelen.

Daarna dragen ze het lichaam rivier afwaarts naar de andere kant van de brug. Hier zijn plaatsen gemaakt om het lichaam aan de rivierbedding te verbranden. Ze stapelen grote stukken hout op, leggen het lichaam hier bovenop, om dit vervolgens de bedekken met doeken en nat stro- het natte stro is om rook te maken tijdens de verbranding. Ze branden daarna kleine vuurtjes om het lichaam heen, en lopen met de klok mee om het lichaam heen, dat hoort bij de rituelen van hun geloof. Na een tijdje, als de rituelen gedaan zijn steken ze de houtstapel aan... Ondanks dat het een naar gezicht is om te aanschouwen: het zien van alle mensen om het lichaam heen die hysterisch aan het huilen zijn, een lichaam dat openlijk verbrand wordt; is het normaal om dit te bekijken. De hele plaats is vol met Nepalese mensen die het aanschouwen. Ook is het zo, dat ondanks dat de mensen -natuurlijk- aan het huilen zijn, dit een vrolijke gebeurtenis is: de mensen vieren dat hun familielid of vriend naar een betere plaats gaat.

De volgende dag, de maandag, was een speciale dag! Mijn vader en Jorita trakteerden ons op een bijzonder cadeau: een Mt. Everest vlucht! Het heeft ze wat moeite gekost om dit te regelen, en helaas zaten Kim en ik niet in het zelfde vliegtuig als hun, de vlucht an sich was geweldig! Je vliegt dan in een klein vliegtuig (van Buddha Air XD) met ongeveer 20 mensen , iedereen heeft zijn eigen raampje. Je vertrekt vanuit Kathmandu waarna je naar de Mt. Everest vliegt zodat je een spectaculair uitzicht hebt over de 'top van de wereld' en 7 andere bergen die in de top 10 van de wereld staan qua hoogste bergen. Woorden kunnen niet helemaal beschrijven hoe mooi het uitzicht was!

Na de vlucht hadden we nog iets gepland waar we heel erg naar uit keken. Onze bezoekers brachten een bezoek aan Lang Tang Children Home, samen met hun Indiase reisgids en twee mensen van hun reisgezelschap. Blij van enthousiasme lieten we ze de daycare zien waar we dagelijk werken en het weeshuis. We hebben ze laten zien wat voor werk we doen, wat onze doelstellingen zijn, hoe LTCH bestaat en wat het wil bereiken en waarom het zo belangrijk is dat dit soort instellingen bestaan. Door onze -kleine- ervaring in een ander weeshuis en dagopvang in Uganda hebben we de verschillen verteld over de weeshuizen en daycares, hoe de maatschappij de kinderen ziet en hoe ze door de maatschappij behandeld worden. Janak, de beheerder van het weeshuis was zó vriendelijk om ons gezelschap te ontvangen, ondanks dat er onlangs een familielid van hem is overleden. Terwijl hij verschillende rituelen had waar hij bij aanwezig moest zijn, heeft hij de tijd die hij vrij had gebruikt om ons in te ontvangen! Extreem aardig van Janak, die bij Kim en mij al te boek stond als een super zachtaardige en vriendelijke man. Buiten dat was het voor Kim en mij een opluchting om eindelijk aan iemand te kunnen laten zien wat we doen en waar we het voor doen. Natuurlijk willen we niet opscheppen of stoefen over wat voor goed werk we doen, integendeel! Maar het was gewoon zo prettig om te kunnen delen wat we doen...

In de namiddag zijn we naar Bouddhanath gegaan, een plek waar Kimberly en ik ook nog niet waren geweest. Bouddhanath bevind zich in de wijk 'Bouddha', welke bekend is om de Tibitanen die er leven. Toen China Tibet annexeerde zijn veel Tibetanen gevlucht om een betere plaats te vinden in Kathamandu. Schijnbaar zijn ze allemaal naar dezelfde wijk verhuist XD. De plaats om te bezoeken is ook een 'stupa', en staat er om bekend de grootste te zijn van Nepal en een van de grootste (al dan niet DE grootste) van de wereld! Honderden en HONDERDEN mensen lopen tegelijkertijd om de gigantische stupa heen, soms wel 8 keer achter elkaar. Voor ons was dit op zich al bijzonder, en het is alleen maar mooier omdat de plaatsen die we bezoeken in Nepal niet echt toeristisch zijn. Alle gebedsplaatsen, heilige plekken en tempels worden werkelijk dagelijks gebruikt door aanhangers en pelgrims. Alle plaatsen zijn voorzien van, en worden onderhouden door traditionele monniken, welke altijd in hun traditionele kleding lopen: bordeaux rood en oranje gewaden. De meeste mensen in Nepal geloven dat er een vinger van Buddha zelf onder deze stupa ligt, maar wij nuchtere westerlingen betwijfelen dit toch ten zeerste :P

De rest van de dagen waren 'zoals gewoonlijk': pa en Jorita gingen met hun groep op tour door Nepal om Chitwan en Bakthapur te bezoeken. Dit gaf ons wat tijd om weer te werken! Omdat we een paar dagen gemist hadden door het bezoek, hebben we doorgewerkt in de weekend dagen- dit is niet verplicht (sterke nog, Janak verplicht ons bijna om alle tijd met pa en Jorita door te brengen:P), maar we vonden het wel zo netjes om dit te doen. Zo rollen wij!

Afgelopen zaterdag middag werden we weer vergezeld door ons illustere gezelschap ^^. Hun reisgenoten gingen naar huis, maar pa en Jorita hadden wat extra dagen geboekt om met ons te kunnen spenderen. Op deze dagen wilden we een bezoek brengen aan het koninklijk paleis museum, maar omdat het zondag en maandag feestdagen waren, was het museum gesloten! Erg jammer, want het gebouw heeft verschillende relikwieën van de laatste Koning, en het heeft nog bewijs (lees: kogelgaten) van de slachting door de kroonprins. In plaats daarvan brachten we een bezoek aan de Civil Mall, een groot winkelcentrum, dronken we een kopje koffie en gingen we naar de Garden of Dreams. Deze tuinen zijn nagenoeg het enige plekje in Kathmandu waar je wat rust kunt vinden. Het is niet te groot, het is mooi groen en onderhouden, het is niet zo druk als in de rest van de stad, heeft geen geluidsoverlast en het eten is er erg lekker! Zonder twijfel is er altijd één ding dat je moet doen als je het buitenland bezoekt: souveniers kopen! Vervolgens hebben we een welverdiend rondje drank gepakt in het Hard Rock Cafe!

Ook maandag was een bijzondere dag. Zoals hierboven beschreven waren afgelopen zondag en maandag feestdagen. Zondag was de dag van broers en zussen, en maandag was de officiele feestdag van... de KOE!^^ Genietend sloten we ons aan bij de grote groep mensen die door de straten liepen, verkleed als koeien, kleine meisjes met snorren of heilige monniken. Overal waar je keek waren vrolijke mensen die snoep en eten weg gaven, verklede kinderen en vrolijke muziek! Deze grote stoeten verzamelden zich op het heilige Durbar Square, waar een grote menigte vrolijk feest vierde. Overal waar je dáár keek zag je weer mensen die banaan/kaarsen/foto's/ gekleurd poeder offerden, biddende mensen, mensen die zongen en mensen die dansten. Het was werkelijk schitterend^^. Die avond -de laatste avond van ons gezelschap in Nepal-, gingen we weer naar Bouddhanath, op zoek naar een dakterras met mooi uitzicht. Ook in de avond waren er nog stoeten mensen die vrolijk dansten rond de stupa, mensen met grote traditionele maskers en vrachtladingen monniken. Het dakterras was perfect, en het bier smaakte erg goed terwijl we verder praatten over Nepal en India en wat zij nu het leukst vonden.

Op dinsdag zijn Kimberly en ik weer aan het werk gegaan terwijl zij hun tassen pakten. Ze kwamen nog een kopje thee drinken in het LTCH, waarna we in Thamel hebben geluncht en uiteindelijk ook weer afscheid namen...

En nu zijn we alleen, alweer. Het is vreemd en op de een of andere manier ongemakkelijk om te weten dat er niemand bekends meer in de buurt is. Maar, net als voorheen, verdwijnt dit gevoel snel, zeker nu we er al ruimschoots aan gewend zijn :P We voelen ons er gewoon prima bij hoor, maak je maar niet druk, maar in het begin voelt dat altijd gewoon eventjes vreemd! Bovendien is het ook niet lang meer voor we thuis zijn. Sterker nog, vanaf vandaag is het nog maar een maand in Nepal, en deze tijd gaat nog sneller door ons bezoek aan Chitwan (je moet toch echt in een van de nationale parken zijn geweest XD), en ons idee om een stuk naar het westen te reizen, om zo veel mogelijk van het land te kunnen zien! Voor je het weet zit de tijd er al weer op, maar ondertussen is Kimberly hard aan het werk om de promotiefilm voor LTCH te maken, en ik werk er hard aan om de kinderen hogere functionerings niveaus te laten behalen, en om de werknemers van LTCH te instrueren over hoe ze met de kinderen moeten oefenen en ze gehandicapte kinderen moeten behandelen! Terwijl dit onze hoogste prioriteit heeft, proberen we ook nog ervoor te zorgen dat er een goede structuur komt in de daycare: ervoor zorgen dat alle wordt gedaan zoals het hoort, alle items van de dagschema moeten gedaan worden, oefeningen moeten gedaan worden zoals uitgelegd en alle kinderen moeten even veel aandacht krijgen als elk ander kind, etcetera etcetera!

Dus, in het kort: het was ontzettend gaaf om bezoek te hebben, en nu zijn we weer aan het werk om zo veel mogelijk bergen te verzetten in de korte tijd die we nog hebben. We zijn al erg, ERG lang bezig om alles op rolletjes te laten lopen, en nu gaan we daar zo goed als kan mee verder!

Met de hartelijkste groetjes vanuit Nepal,

Tim en Kimberly!