Bye bye Uganda

Zo! Hallo vriendjes, vriendinnetjes, collega’s, gespuis, familieleden en schoonfamilie!

Dit verslag wilden we al eerder posten, maar helaas werkte internet niet mee!

Op het moment berichten we vanuit Entebbe, op een paar kilometer afstand van het vliegveld. We zijn vandaag per betaalmeneer (echt een taxi mag je het niet noemen als je een vriend van een vriend van een vriend vraagt en betaalt om te rijden) hier gekomen, en blikken nog eens vrolijk terug op ons verblijf hier. De reis zit er namelijk op, al is het bijna niet te bevatten dat we nu dit godvergeten godaanbiddende land verlaten: het voelt voor ons alsof we hier pas net zijn aangekomen en nog moeten beginnen aan ons avontuur. Ook al zijn we nu toch al zo’n strakke 91 dagen weg van huis, zo voelt het helemaal niet.

Het lijkt pas gisteren dat we aankwamen in het weeshuis, en al die kleine zwarte kindjes zagen, sommigen trillend van enthousiasme, sommige verlegen in een hoekje. De eerste keer posho & beans, en dat we zeiden: ‘Hm, dit is eigenlijk best lekker’, terwijl we twee weken later het meer dan kotsbeu waren, en we het nog ELKE DAG gingen eten. Alle mooie momenten met de andere vrijwilligers, eerst bij Mabira Forest om het eerste wilde aapje te spotten, en de dag erop bij King Fisher, waar we zo blij waren met vlees (na slechts 6 dagen vegetarisch te hebben gegeten) dat we ons letterlijk ziek aten. De ‘vuurdoop’ in Kampala, waar ik trillend van de adrenaline gek werd van de hectiek, brutaliteit, drukte, ongeregeldheid en getoeter van jewelste. Ook de safari, waar we leeuwen, giraffen, impala's en olifanten in het wild hebben gezien, en waar we bijna een everzwijn van 80 kilo in onze tent hadden omdat Kimberly er aan het snoepen was met de tent open. Voor mij was Sipi falls de mooiste ervaring, waar we in het 'arme' oosten in een krakkemikkige slaapzaal sliepen met een uitzicht van jewelste op 80 meter hoge watervallen. We liepen er naar toe via kleine heuvelpaadjes langs de klei-huisjes met bananenbladeren daken, door allerlei akkers en dergelijke! Meer lokaal dan dat kun je het niet krijgen ^^ Douchen onder een waterval doe je ook niet elke dag, en dat zullen we dan ook nooit vergeten. Ook de vakantie was super, helemaal naar het zuidwesten van het land, waar het merkbaar rijker was en je meer te maken krijgt met een internationale gemeenschap, op de grens met DR Congo en Rwanda.

Maar toch het ALLERmooist, zijn de mensen van Home Sweet Home en Daycare Vincent. De kinderen zijn fantastisch, leuk, soms een 'pain in the butt', en tegelijkertijd ook weer meer dan aandoenlijk. We zullen nooit vergeten hoe ze zijn, en hebben vele foto's en herinneringen om ons aan ze te herinneren! We zullen nooit vergeten dat we met Josefien (een van de medewerkers van HSH en een schat van een vrouw) na het werk met haar over de markt zijn gelopen, een kip hebben gekocht, en die 's avonds bij haar thuis hebben geslacht in het donker, zonder elektriciteit en stromend water. Deze hebben we vervolgens lekker opgegeten in hun woning, welke kleiner is dan een studentenkamer in NL (terwijl ze er met 8 mensen wonen). Hoe gelukkig Josefien is met alles wat ze heeft is eigenlijk niet te beschrijven. Met een gastvrijheid die er bijna voor zorgde dat we ons schuldig voelden werden we ontvangen, en al wat ze had wilden ze met ons delen. Ook het bezoek aan het huis van Yacinta (een van de medewerksters met de grootste verantwoordelijkheid: ze komt 's avonds voor het eten, eet dan mee, ruimt met de kinderen alles op, zorgt dat ze hun tanden poetsen, doet bijbelstudie met ze en stuurt ze naar bed, om vervolgens de dag er op 's ochtends om 6:30 op te staan om ontbijt te koken- 340 dagen per jaar) was bijzonder. Het geluk, de instelling en gastvrijheid van haar was iets waar wij allemaal in Nederland nog iets van kunnen leren. En dan de Daycare: wat een fantastisch idee is dat, en wat is het GOED voor die kinderen dat er zo iets in de buurt is! De kinderen krijgen ECHT begeleiding, les en opvang op niveau, op een plek met 'gelijkgestemden', kinderen zoals zijzelf die elk -stuk voor stuk- schattig en aandoenlijk zijn.

En hier zitten we dan, in Entebbe en nog niet op de helft van ons bizarre verhaal dat misschien nog wel veel bizarrer wordt; wie zal het zeggen?

-Maar, heeft dit land ons dan gebracht wat we hoopten dat het ons zou brengen? Of beter gezegd, hebben wij het kunnen brengen wat we hoopten? Die vraag is moeilijk om te beantwoorden, want ja; wanneer doe je het nu goed? Fysiotherapeutisch zijn de kinderen er op vooruit gegaan, en de filmpjes die Kim heeft afgeleverd zijn vakwerk. Vakwerk dat hard nodig is want op het moment heeft HSH en DV het moeilijk qua geldzaken. Het doet dan ook pijn om te zien dat zo een goede plaats voor de kinderen het moeilijk heeft met geld, en voor wie zich geroepen voelt: alle donaties hiervoor zijn welkom! (en dan ben ik ECHT niet het type dat normaal vraagt om geld, maar voor deze stichting en de kinderen steken wij onze handen in het vuur). Het belangrijkst voor ons was dat we de kinderen liefde probeerden te geven, liefde die ze buiten de muren van HSH niet of weinig krijgen. Verder heeft dit land ons echt wel een paar keer met de neus op de feiten gedrukt. Je leest er in Nederland vaak over, ziet soms een documentaire, maar het wordt pas ECHT als je een vluchtelingenkamp ziet van Unicef vlak bij de Congolese grens. Het wordt pas ECHT als je de kraan open draait en er is geen water, en je het licht aan wilt doen wat dan lange tijd niet werkt. Het wordt pas ECHT als je kinderen 2 uur ziet lopen naar school, spelend met een stok, draagt het een shirt dat meer kapot is dan heel- maar wel gelukkig. Het wordt pas ECHT als je de medewerkers hoort praten over het stemmen, en dat ze het niet durven uit angst voor reprimandes.

Buiten dat verlaten we nu het land van obsessieve christenaanbidding voor het Buddhisme. We laten de Posho en Beans achter voor Dahll Batt, en we gaan de Nijl achter ons laten, maar krijgen er de Mt. Everest voor terug! Met elke ervaring die we opdoen, krijgen we het moeilijker om te vertellen omdat het zo onwerkelijk is; maar we doen ons best. En zodra we terug zijn, willen we graag al onze foto's, filmpjes en ervaringen met jullie delen!

Voor nu 'Doei' Uganda, en Namaste Nepal !!

Het volgende verslag zal helemaal over Nepal gaan en komt er aan:)