Trouble in paradise ^^

Zo! Het is -zoals bijna alle laatste keren lijkt het- weer even geleden dat we iets van ons hebben laten horen, en dus werd het wel weer eens tijd! Niet dat we nu ZO ontzettend veel gedaan hebben, maar er is toch wel wat gebeurd in de tussentijd...

Zo zijn we de 27e naar Bakthapur gegaan, een van de koningssteden. Vroeger waren er hier in Nepal een aantal koninkrijken welke allemaal wreed wilden doen en laten zien dat ze de beste architecten en beeldhouwers in huis hadden. Zo hadden Kathmandu, Bakthapur en Patan een soort wedstrijd wie er het 'coolst' was, en dat is dus de moeite waard om te zien! Van Janak (de beheerder van het weeshuis) kregen we de tip om via Shiva Statue er naartoe te gaan. Shiva is de oppergod van het hindoeisme, en daarvoor hebben ze op de kam van een heuvel een standbeeld van 58 meter (!! dit is een stuk groter dan het Jezus-beeld in Rio de Janeiro) geplaatst in bronzen kleur. Echt on-ge-looflijk om dat te kunnen zien. Het beeld is ZO groot dat we het niet eens op de foto konden krijgen, maar we hebben het natuurlijk wel heeeeel veel geprobeerd XD

Daarna gingen we door naar Bakthapur Durbar Square, de 'place to be' om het zo maar te zeggen. De entree ervoor is duur, maar het is het ZEKER waard ^^. Zodra je het plein op loop zie je aan alle kanten verschrikkelijk mooie tempels, soms wel 6 verdiepingen hoog met 4 a 5 pagode daken per gebouw. Overal waar je kijkt zie je meters hoge beelden van pauwen, leeuwen, olifanten en honden. Alles wat je ziet is echt tot in het diepste detail uitgewerkt, van het houtsnijwerk tot in de beelden, en je hebt dan ook veel tijd nodig om dit allemaal te kunnen zien en fotograferen ^^ Een van de mooiste dingen om te zien was de 'gouden poort', een poort van ongeveer 3 meter hoog en 3 meter breed, vol met houtsnijwerk, beelden en bladgouden smeedwerk. Na een dag rond te hebben gelopen in Bakthapur DS en de wijken er om heen (allemaal ontzettend oud, vol met gebouwen met houtsnijwerk en kleine nostalgische steegjes waar je zo in verdwaald) gingen we naar Nagarkot, een plaats boven op een heuvel waar je uitzicht hebt op de 8 bergen. Van de 10 hoogste bergen van de wereld liggen er 8 in Nepal, en die zijn allemaal zichtbaar vanuit die plek als je mooi weer hebt. Helaas hadden wij GEEN mooi weer, ook niet de dag er op en hebben wij dus niets gezien. In plaats daarvan lagen wij allebei misselijk op bed, en voelden we ons niet lekker.

Dat op zich was een voorbode van wat er ging komen: woensdag 2 juli werd ik na het eten ineens wel heel erg ziek en lag ik met 40 graden koorts op bed. Met elke beweging die ik maakte had ik het gevoel dat mijn maag zich binnenstebuiten keerde en mijn lever op zou eten, wat er voor zorgde dat ik de hele nacht schraal, misselijk en rillend van de kou in bed heb gelegen - ook al is het gewoon 25 graden en lag ik onder 2 dekens. Gelukkig was daar zuster Kimberly die me erg goed heeft verzorgd ^^ Dit werd over de volgende 2 dagen ietsjes beter, maar nog niet helemaal. Omdat we in Nepal regelmatig niet zo lekker waren, soms wat misselijk en ik nu ook nog eens 40 graden koorts had, besloten we maar om even naar het Norvic ziekenhuis te gaan. Kimberly kreeg wat pillen voorgeschreven, maar ik moest een onderzoekje laten doen welke de dag er op klaar was.

In de korte tijd die we hier nu zijn -zo'n 4 weken- heeft Nepal ons veel gegeven, leuk werk, leuke kinderen om te behandelen/mee om te gaan. Schitterende pleinen en architectuur, en schijnbaar ook een parasitaire infectie EN een bacteriele infectie. Heb ik maar even geluk XD De arts heeft daarna 4 pillen voorgeschreven die ik twee keer moet pakken en dan komt het helemaal weer goed. En dat is voorlopig ook zo! Ik voel me een stuk fitter, heb geen koorts meer en lig niet meer de hele dag in bed te creperen bij elke beweging die ik maak :P Gelukkig maar. Omdat er nog resten van de parasiet en bacterie in m'n lichaam kunnen zitten tot ik klaar ben met alle medicatie, en ik een koortslip heb kan ik helaas nog niet naar de kindjes, ik wil ze natuurlijk niet besmetten. Ook al voel ik me weer een stuk beter, toch is het nu nog niet verstandig om naar de kinderen te gaan; maar ik hervat mijn werk weer zo snel mogelijk!

Aangezien ik me weer beter voelde en niet de hele dag in bed wil liggen, was het eindelijk tijd om wat van Kathmandu te gaan bezichtigen. Vrijdag de 11e zijn we naar Swayambhunath gegaan, beter bekend als de monkey temple. Volgens de legende was de Kathmandu vallei vroeger een meer, omringt door bergen. Een grote godheid -visha volgens mij, maar het kan ook een andere willekeurige naam zijn- hakte daarna met zijn -schijnbaar gigantische- zwaard een gat in een van de bergen waardoor het water weg kon en de vallei ontstond. Op de bodem van de vallei vond hij een supersteen, welke hij vervolgens begroef om hem te beschermen. Daar bovenop plaatste hij een stupa, en dat is nu de monkey temple! Niet voor niets een van de heiligste Buddhistische plekken ter wereld, en volgens ons ook zeker het mooiste plekje van Nepal van wat we tot nu toe hebben gezien! Je begint onder aan de heuvel en loopt dan honderden traptreden op langs 3meter hoge beelden van Buddha, stupa's en HONDERDEN aapjes! Alles is redelijk oud en oke onderhouden wat het een epische nostalgische sfeer geeft. Ons gaf het ook vooral het idee dat we rond aan het lopen waren in jungle book :P

Eenmaal boven op de berg was het uitzicht over Kathmandu fantastisch, en gecombineerd met de schitterende beelden, gebedsplekjes, torenhoge bladgouden torens en wederom tientallen aapjes maken het werkelijk een mythische plek! Een leuke toevoeging is dat bij alle heilige plekken in Nepal gekleurde vierkante vlaggetjes hangen wat het er erg vrolijk uit laat zien. Na hier lekker een paar uurtjes rond te hebben gelopen zijn we langs een hele apenfamilie weer naar beneden gegaan. Een aapje bleef me gek genoeg achtervolgen. Ik heb haar Kimberly genoemd, en ik denk dat ik haar maar bij me houd ^^

De dag erop, zaterdag, zijn we het koninklijk paleis gaan bezoeken en de garden of dreams. Het paleis was echt ontzettend mooi, maar niet heel authentiek, aangezien het al voor de 5e keer opnieuw gebouwd is. Desondanks is het wel echt schitterend, mooi hoog en een episch interieur welk voornamelijk aan de jaren 70 doet denken. Alles is voorzien van luxe, ruimte, bladgoud en opgezette dieren welke de koning zo 'heldhaftig' heeft neergeschoten -> het zou zo een vriend van Axelle kunnen zijn. De garden of dreams is vooral een rustgevend plekje. Een schitterende tuin vol met mooie vijvers, perfect bijgehouden grasveldjes, witte beelden en zuilen, en mooie bloemen. Het is er niet super druk en tot dus ver het enige 'rustige' plekje dat we hebben gezien hier.

Buiten het bezichtigen, de infecties en dergelijke bevalt het hier in Nepal prima. Het werk is echt ontzettend leuk en de kindjes zijn ZO schattig XD Stuk voor stuk zijn ze lief, vrolijk, en het is moeilijk voor te stellen wat die kinderen is aangedaan voor ze bij de daycare kwamen. Van opgesloten in kelders tot vastgeketend aan de muur met stalen kettingen, je kunt het zo gek niet bedenken of het is die kinderen gebeurd. Hier in Nepal denken mensen dat gehandicapte kinderen bezeten zijn door demonen en dat ze daarom behandeld moeten worden als oud vuil. Het gaat zelfs zo ver dat de werknemers van de daycare op straat niet aangekeken worden omdat ze bang zijn voor slechte geesten- dat geldt dus ook voor ons. Gelukkig zijn ze nu overdag bij de dagopvang en heeft Janak de ouders uit kunnen leggen dat ze ook gewoon 'normaal' gedrag kunnen laten zien en dus NIET vastgebonden hoeven te worden. Als je dit verhalen hoort is het maar goed dat er dit soort stichtingen zijn, wat dat betreft geld er voor ons dezelfde morele verplichting als in Uganda om hier een steentje bij te dragen.

Voor zo ver onze dagbestedingen en allerlei gekeuvel! Nepal is tot dusver erg mooi, hectisch en totaal anders dan dat we ooit hebben gezien, maar we merken wel dat we nu al langer van huis zijn... Langzaam maar zeker hebben we allebei wat meer momenten waarin we thuis echt heel erg missen en daar zijn we nu een stuk meer mee bezig dan in Uganda. We missen jullie heel erg, maar begrijp ons niet verkeerd: we willen voorlopig nog niet naar huis! We zien het meer als een bittere pil waar we nu even doorheen moeten, en we denken dat het deels komt omdat we nu 'alleen' zijn, in tegenstelling tot Uganda waar we met 4 anderen samenwoonden en naast het weeshuis woonden. Maar het komt goed! Voorlopig is hier nog genoeg te doen en te beleven, en meer dan gelukkig komen mijn vader en Jorita binnenkort opbezoek, iets waar we allebei erg naar uit kijken ^^

Tot zo ver onze update! Bekijk onze foto's maar op facebook om een beter beeld te krijgen van de pleintjes en de beeldjes, en dan horen jullie snel weer van ons!